Op die Weg na Emmaus en na Jesus – Lukas 24:13-35

In hierdie ryk gedeelte van die Skrif loop twee ontmoedigde dissipels van Jerusalem na ’n dorp genaamd Emmaus. Hulle gesels oor wat gebeur het, naamlik die dood van Jesus en hul gebroke hoop. Met eens verskyn Jesus: die opgestane Christus. Hulle herken Hom eers ná sy openbaring van die Skrif en die heilige breek van die brood.

Hierdie gedeelte leer ons drie sleutelwaarhede:

Eerstens, selfs in ons kwaad, verlies en onbegrip, is Jesus daar—swaarheid in die pad verberg nie Jesus se teenwoordigheid nie. Hulle sê: “Ons het gehoop…” (v.21). Die droom het vervaag, maar die Here stap ongesiens langs in hul stilte en hartseer.

Tweedens, Jesus trek ‘n lyn van die Ou Testament deur, en oordeel hulle as “dwaas” en “traag van hart om te glo” (v.25). Hy wys dat alles, deur Moses en die Profete, op Hom uitloop (v.27). Die Heilige Skrif is nie net geskiedenis nie, maar ‘n openbaring van wie Jesus is en wat Hy vir ons kom doen het.

Derdens, hulle hart brand binne-in hulle (v.32) toe hulle Hom herken in die breek van die brood. Herkenning kom nie bloot deur wonderwerke nie, maar deur verhouding met Jesus. Hulle staan op daardie oomblik op, keer terug, en deel die goeie nuus (v.33–35).

Geloof is nie net om “iets” te glo nie, maar om Jesus te herken, in Woord en in die alledaagse lewe, naamlik die breek van brood. Die pad van Emmausgangers herinner ons dat ons nie in ’n graf moet bly nie, maar in die opstanding moet lewe. Van wanhoop na hoop, van stilte na getuienis — so werk God.

Mag hierdie teks ons aanwakker: dat ons ook vandag langs die pad vir Jesus herken in dit wat ons leer en daar waar ons brood breek.